Naar het ziekenhuis?! :o

Zo, nu is jullie aandacht (weer) heb... :)

Hallo allemaal, dat is lang geleden!

Ik weet dat ik al veel eerder een update had moeten schrijven, nu wordt het weer zo'n ellenlang verhaal... Maar gelukkig zijn die ook leuk, nietwaar? En ja, ook het ziekenhuisverhaal komt aan bod. Hier komen ze dan, de hoogtepunten sinds 29 december!

Eerst natuurlijk Oud en Nieuw. Ik ben met Elena naar de bar gegaan, en toen later met een groep (toen de bar eenmaal dicht was, rond 2u/half 3, omdat er ook vrienden van het barpersoneel meegingen) naar een dansclub. Niet helemaal mijn muziek, maar de mensen waren gezellig dus dat was geen punt. Anders dan normaal reden er de hele nacht treinen. Normaal betekent dat de laatste rond half 1 gaat, en de eerste pas weer rond 5u. Nu was ik rond 5u weer thuis, ook een leuke ervaring! De vader en moeder gingen rond 8u naar de tempel, maar dat heb ik toch maar overgeslagen. Ik ging fijn mijn bedje in tot 12u! Daarna opgestaan en een rustig dagje gedaan, en na nog een goede nacht slapen was ik weer helemaal mezelf (a.k.a. heel erg blij).

Verder veel met mensen geskypt: o.a. met Sharon, Lot, en ook papa toen hij bij oma was. Dat was leuk, om oma weer even te kunnen zien!

Het volgende op mijn agenda was mijn verjaardag, vrijdag 16 januari. Omdat ik niet van plan was om mijn eigen feestje voortijdig te verlaten om de laatste trein te halen, wist ik al dat ik ook deze dag laat (vroeg?) thuis zou komen. Het was episch! Er kwamen veel vrienden (van school en elders) en ik heb met iedereen gekletst, gedronken en gedart. Normaal geef je in Nederland taart aan je bezoek, maar in Japan doen ze dat anders: de jarige krijgt taart! Dus ik kreeg twee hele lieve stukjes taart van twee vrienden. Maar ik blijf Nederlander, dus ik had een oplossing voor het taarten-zijn-onmogelijk-duur-in-Japan-probleem: Snoep! Oftewel mini-taartjes die per 6 kleine stukjes in een doos komen. Koop 6 pakken en je hebt genoeg voor iedereen! Iedereen taart, iedereen blij.
Om de tijd tussen het dichtgaan van de bar en de eerste trein te overbruggen ben ik later die nacht nog met vrienden naar een karaoke-bar gegaan, die zijn de hele nacht open. Super leuk! Ik wou dat ze dit soort karaoke ook in Nederland hadden...

Eind januari hadden we de halverwege-het-semester-toetsen, die gingen gelukkig best goed. Vervolgens ging ik op woensdag 28 januari met een groep van school naar een uitwisseling-met-buitenlanders-evenement bij een middelbare school in de buurt. Allemaal Japanners van ongeveer 12 jaar oud, schattig en interessant! Sommigen hadden blijkbaar nog nooit een (blonde, Simon de Zweed) buitenlander gezien, dus onze groep kreeg veel bekijks!
Later die week heb ik mijn adreswijziging doorgegeven bij de Ward Office (soort van gemeentehuis per wijk) van mijn nieuwe locatie en bij het postkantoor. Alles was nu klaar voor de verhuizing! Of wacht, nog één dingetje: een bedankje voor mijn homestay familie. Voor de vader had ik een badeentje dat licht geeft, en voor de moeder camembert en bier (vader drinkt niet tot weinig). Verder had ik voor beiden nog een taartje en een assortiment aan fruit waarvan ik wist dat ze het lekker vonden.

Op de dag van de verhuizing hielp vader me al mijn spullen (ik had ze al in dozen gedaan, god wat verzamel je veel spullen in zo'n kleine tijd!) in zijn auto zetten, ook mijn fiets, en toen zei ik gedag tegen moeder. Vader reed me naar mijn nieuwe adres, en tilde alle dozen naar de voordeur op de eerste verdieping. Daar vandaan tilde ik ze naar de derde verdieping, naar mijn kamer. Toen zei ik ook gedag tegen heb en reed hij weg, en pakte ik alles uit in mijn nieuwe kamer. Een nieuw thuis!

Op vrijdag 6 februari had ik de happyou daikai, de grote spreekbeurtendag. Ik was best zenuwachtig, maar gelukkig ging het goed en kon ik iedereen wel amuseren met mijn kattencafé-verhalen. Er moet een filmpje van zijn, maar ik heb nog niets gezien op het youtube-kanaal van school. Heb vandaag (nu ik er weer aan denk :p) mijn docente gemaild, dus hopelijk komt die binnenkort mijn kant op.
Update: net een mail teruggehad van de docente, ze zijn het geheel nog aan het editen. Komt dus inderdaad binnenkort, maar nog niet direct!

Vrijdag 13 februari was een leuke dag, ik ging namelijk aikidoën! Jaja, je hoort het goed, aikido in Japan! De week ervoor had een vriendin van een huisgenoot in mijn nieuwe huis het over aikido gehad, en me deze dojo aangeraden. Omdat ze de stijl omschreef op een manier die me veel deed denken aan mijn eerste groep, had ik wel interesse, en ben ik gaan kijken. Het was heel leuk!

De dojo is wat aan de kleine kant, en de leerlingen zijn voornamelijk van middelbare leeftijd, maar de training ging prima. Ik besloot me bij deze groep aan te melden! 3000 yen aanmeldingskosten en 5000 yen per maand, waarvan je zovaak mag komen als je wil (3 lesmogelijkheden per week). Ik ga nu 1x per week, maar wil daar later eventueel 2x van maken denk ik. In maart neem ik een maandje pauze. Je betaalt die 5000 yen als je ook maar één keer komt, en aangezien ik het merendeel van maart met mijn ouders aan het reizen ben (yay, pap en mam komen naar Japan!) leek me dat een beetje zonde van het geld.
De trainingen zijn één uur, wat ik wel lekker vind. In Leiden zijn ze anderhalf uur, wat niet per se verkeerd is maar af en toe wat (te) lang voelt. Het merendeel van de eerste les bestond uit suwariwaza (knieënwerk), en omdat ik dit keer mijn hakama niet meehad (wist niet of dat toegestaan was voor niet-zwarte-banders, is het wel dus vanaf de week erna deed ik hem aan) en omdat ik het niet zo gewend was, kregen mijn knieën het hard te verduren.

Eenmaal weer thuisgekomen waren mijn benen koud, maar gloeiden mijn knieën. Een huisgenoot gaf me een klein ijspakje (die je bij koude etenswaren meekrijgt in de super), daar heb ik mijn knieën mee gekoeld. Dat voelde fijn! De linker knie viel wel mee, maar van mijn rechter had ik toch wel een paar lagen huid weggeschraapt!
--> Klein uitstapje naar de weken erna: Weer knieënwerk gedaan, ditmaal met hakama aan. Eerst deed het wel weer pijn, maar ik beet er doorheen met het idee 'je moet toch eelt opbouwen'. Halverwege de les deed het minder pijn, tot ik het helemaal niet meer merkte. Pas toen ik mijn hakama uitdeed zag ik dat dat 'niets meer merken' kwam omdat ik de hele korst eraf geschraapt had, en het knie-gedeelte van mijn (voorheen witte) aikidobroek veel rode plekken vertoonde. Oeps! 's Avonds goed uitgewassen, dus de schade viel mee, maar de week erna toch maar vóór de training er een pleister op gedaan. Toen viel alles mee, dus het komt wel goed! :p

14 februari was Valentijnsdag. In Japan geven meisjes chocola aan jongens op die dag, maar niet alleen aan de jongen die ze leuk vinden! Ze geven ook 'verplichte' chocola (giri choco) aan mannelijke vrienden of collega's etc. Tegenwoordig geven meisjes ook chocola aan meisjes-vriendinnen, oftewel gewoon de hele klas in één keer.
De truc is echter: in Japan is het 'traditie' dat de jongens die chocola hebben gekregen (ook al was het niet als 'ik vind je leuk' bedoeld) één maand later, op 14 maart, chocola moeten terug geven van 3x zoveel waarde. Ik weet ook niet waarom (gekke jongens die Japanners!) maar het levert de economie in ieder geval genoeg op!
Valentijnsdag viel op een zaterdag dit jaar, dus hoeft ik mijn klas niets te geven (een aantal mensen had op vrijdag wel wat meegenomen, dus iedereen kon lekker snoepen). Ik ben 's avonds naar de pub gegaan en heb daar al mij vrienden (jongens en meisjes) giri choco gegeven, omdat ze altijd zo aardig voor me zijn. Kreeg er een gratis drankje voor terug, ook leuk! :p

Op 15 februari ging ik naar Osaka voor (weer) een meeting met mensen die spelletjes willen spelen. Lekker geluncht en gespeeld, gezellig! De volgende dag was Simone in Kyoto! (Simone studeert in Taiwan voor een jaar, en is in Japan op vakantie). Samen rondgehangen op maandag, naar een tempel geweest en naar een cat cafe (jaja, de tempel was Fushimi Inari en het cat cafe was diegene waar ik altijd heen ga. Ook nu ik verhuisd ben ga ik er nog 1x per week heen).

Op zaterdag 21 februari had ik weer het vrijwilligersevenement van Nakabayashi-san. Achteraf wilde ik nog *eventjes* met Simone wat gaan doen, omdat ik de week erna belangrijke toetsen had en nog wilde studeren. Echter, door wat miscommunicatie duurde dat allemaal wat langer, en na het avondeten zijn we naar een spelletjescafe hier in Kyoto gegaan. Eenmaal begonnen aan wat spelletjes realiseerde ik me dat het 'studeren' toch niets meer ging worden, en hebben we de rest van de avond daar doorgebracht. Een hele leuke ervaring!

Zondag hard gestudeerd, en vanaf maandag begonnen de testen! Dit waren de laatste toetsen van die semester, die voor 60% meetellen voor mijn eindcijfer, dus ik deed hard mijn best! Deze week was essay, conversatie en nog een kleine tussentijdsetoets, en de week erna waren de vier grote toetsen: grammatica en lezen op dinsdag, woordenschat en luisteren op woensdag.

Nu komt echter het ziekenhuis in beeld.
De dinsdag van de grammatica- en leestoetsen werd ik wakker, en merkte ik dat ik niet tot weinig hoorde in mijn rechteroor. Dit was natuurlijk een vreemde gewaarwording. Tijdens het ontbijt plopte hij echter weer open, dus trok ik me er verder niet veel meer van aan. De dag erna gebeurde het echter weer. Dat was de dag van de luistertoets, dus ik was minder blij. Het duurde dit keer langer dan het ontbijt, ja, het ging de hele dag niet meer over. Ik bleef hopen dat het vanzelf over zou gaan, maar toen dit niet het geval bleek heb ik toch maar hulp gezocht - in de vorm van mama (de huisarts). Veel heen en weer gemaild over wat nu precies mijn symptomen waren en wat er nu goed was om te doen, maar ondertussen was het al laat 's avonds. Ik wilde het zelf nog minimaal één nachtje aanzien (in de hoop dat het de volgende ochtend weer over zou zijn..) maar mama was er minder gerust op. Ondertussen mailde ik ook mijn docente over wat er aan de hand was (het was ondertussen 23:45) en zij mailde vrij snel terug met bezorgdheid en een grote bereidheid om te helpen.

Mama was ondertussen mensen van de reisverzekering en de IZZ aan het bellen (daar ging haar thuiswerkdag..), en omdat het mailen heen en weer toch wat lastig was heb ik ook nog even met haar en papa geskypt. Uiteindelijk besloten we dat ik nu maar moest gaan slapen, en morgenvroeg naar het ziekenhuis moest. Omdat sommige ziekenhuizen wel en anderen niet buitenlandse verzekeringen accepteren, ging ik donderdagochtend eerst langs school, langs de balie daar, waar mijn docente en de mensen van school mij hielpen met het bellen naar het Kyoto University Hospital (grotere ziekenhuizen zijn blijkbaar makkelijker declareren, en Japanners gaan nu eenmaal zelfs voor een verkoudheidje naar een lokaal ziekenhuis voor medicijnen). Werd wel gewaarschuwd dat het eventueel lang kon duren als je zonder doorverwijzing ging, en dat het meer kon kosten, maar ondertussen ging het me ten eerste erom zo snel mogelijk geholpen te worden (we dachten aan een virale infectie met vochtophoping, en dan moet je blijkbaar zo snel mogelijk met prednison beginnen, dus ik had haast).

In het ziekenhuis koste het even wat moeite om de goede balie te vinden. Van de receptie naar de algemene balie, van de algemene balie naar de otolaryngology (KNO) balie, vandaar naar de dokter. Die keek in mijn oren, en zag dat er veel oorsmeer in zat. Eerst dat maar eens verwijderen, en dan kijken wat het resultaat was, besloot ze. Eerst gewoon proberen te verwijderen: auw, pijnlijk en moeizaam. Dus toen wat medicinaal 'oplosmiddel' in je oor en 10 minuten op je zij liggen terwijl het inwerkt (beide kanten). Het resultaat? Nu hoorde ik links ook niets meer!

Dat was me toch even een paar enge minuten! Maar toen ging ze het nogmaals proberen te verwijderen. En er kwam me toch een klonter uit mijn linkeroor! Mijn rechter wilde echter nog steeds niet echt (het zat te dicht tegen mijn trommelvlies aangeplakt), al kon ik af en toe wel een beetje horen. Ik had goede hoop! Nog maar een keer met het oplosmiddel, nu langer (15 minuten). Wat intensief gepeuter in mijn oren later kon ik weer helemaal horen! Ik was zo blij!

Ja, dit was natuurlijk een beetje dure 'oor-schoonmaak', maar na alle schrik die ik ervan gehad had om opeens doof te zijn aan één kant, maakte me dat ook niet zoveel meer uit. Nu alleen nog declareren en dan ben ik er vanaf. Heb gelijk bij de Loft een oorschraper gekocht en ga nu eens per maand netjes mijn oren schoonmaken. Geen idee waarom het zich na 24 jaar ineens *nu* zo veel moest opstapelen, maar ik weet nu hoe ik het kan voorkomen!

Vandaag, zondag 8 maart, hadden we de afstudeerceremonie op school. Voornamelijk wat speeches, al deden de hogere levels ook twee liedjes en hadden ze een film gemaakt die ze lieten zien. Er was ook een opsomming van alle studenten die 100% aanwezigheid hadden gehad dit semester, en zij hadden ook van hun mentor een boekenbon van 1000 yen gekregen. Tot afgelopen donderdag behoorde ik ook tot die groep, maar hoewel de tentamens waren afgelopen was die donderdag ook nog een schooldag, om de tentamens door te spreken en te kijken wat er fout gegaan was. Omdat ik naar het ziekenhuis ging was ik niet op school, ging mijn aanwezigheid naar 99% en liep ik net die boekenbon mis. Natuurlijk is mijn gezondheid het allerbelangrijkst, maar dan is dit toch net een klein beetje zannen (jammer), nietwaar? ;)

Na de ceremonie gingen we naar de mensa van de uni om daar te kletsen, wat te drinken (oolong thee, cola of lemon drink) en te snacken. En natuurlijk om veel fotoos te maken! Iederen nam fotoos met iedereen, om je nog voor één keer te herinneren aan de leuke mensen met wie je dit semester les hebt gehad/vrienden hebt gemaakt. Later vanavond zal ik mijn fotoos naar facebook uploaden, dus hou dat in de gaten!

Nu (nog steeds zondag) zit ik thuis dit verslag te schrijven, en ga ik zo avondeten. Morgenochtend komen mama en papa aan op het vliegveld en ga ik ze ophalen. Dan gaan we drie weken door Japan reizen, en na afloop zal ik (waarschijnlijk? Als ik het niet vergeet :p) verslag doen daarvan. Ook probeer ik eraan te denken nog een keertje een verslag te schrijven van dingen die me opvallen in Japan (ik hou nog steeds een lijstje bij!), maar daar ga ik geen beloftes (meer) voor doen... O:-)

Zo, dat was me het verslag wel weer zeg. Hoop dat jullie het leuk vonden, ik kijk uit naar eventuele commentaren!

Knuffels,

Manon in Kyoto