De eerste (laaaange) dag
Door: Manon
03 Oktober 2014 | Japan, Kyoto
Lieve allemaal,
Eindelijk zit ik dan achter mijn laptop om verslag te doen van deze laaaange dag :) Het begon allemaal lekker, met driemaal mijn koffers controleren, mijn puzzel uit elkaar halen (hij moet volgend jaar immers opnieuw ;) ) en op tijd naar Schiphol vertrekken met mijn ouders en Sharon in de auto. Vlak voor vertrek kreeg ik van Rachelle - via mama - een hele lieve kussensloop met print erop, en toen vielen de eerste traantje toch wel even hoor ^^
Op Schiphol aangekomen parkeerden we, ging ik mijn bagage inchecken (en dat duurde toch een poos...), deden we een kop thee, en ontmoetten we vervolgens oom Piet - die kwam mij ook uitzwaaien, fijn! Bij het afscheid vielen er weer een paar waterlanders, maar het bleef gelukkig beperkt ;)
Het vliegtuig in ging prima, niets aan de hand - wel een strenge controle met fouillering, maar dat hoort er tegenwoordig toch al bijna standaard bij? - en we vertrokken voorspoedig. De vlucht ging goed, het eten was best te eten (verrassing!) en ik heb van de 11 uur (iets minder) vliegen ongeveer 2 kunnen slapen, dus dat viel mee :p Het enige nadeel was dat er twee Afrikaans uitziende vrouwen naast mij zaten - gekleurde huid, maar niet heel donker, en kleurige kleding aan - die enkel Frans spraken. Frans spreek ik op mijn beste dag al niet zo bar veel, en al helemaal niet wanneer ik totaal ben ingesteld op Japan! Communiceren ging dus moeizaam, en wanneer het dan ging ook nog eens met handen en voeten - soms zelf letterlijk!
Dat mocht de pret van de vlucht niet drukken, al was ik wel een klein beetje misselijk het laatste half uur van de vlucht. Te weinig gegeten, of juist te zwaar ontbeten (omelet)? Ik weet het niet, maar gelukkig bleef het niet lang hangen. Als laatste onderdeel van de vlucht moesten we (alle niet-Japanners) een customs formulier invullen, en ook een ander formulier over hoe lang je bleef enzo (wist het adres van mijn Homestay familie niet meer, en had pap al gesmst voor ik me bedacht dat we te hoog zaten voor gsm bereik. Oeps :p).
Eenmaal geland op Osaka KIX moesten we eerst langs de paspoort controle, waar ik mijn Zairyu Card (resident's permit) uitgereikt kreeg. Just my luck, de pasjes waren op net toen ik aan de beurt was, dus dat duurde ook weer eeuwen.. Toen liep ik door naar de bagage band, en daarnaast stonden twee koffers (waarvan één van mij) een beetje verloren te staan. Die van mij heb ik gered, of die andere zijn baasje nog gevonden heeft blijft voor ons allemaal een vraag ;) Eenmaal door de uitgang gelopen naar de hal stond daar inderdaad - zoals beloofd - iemand met mijn naam op een bordje. En met nog vijf andere mensen ernaast, die blijkbaar op mij hadden staan wachten. Oeps ^^ Maar ja, ik kon er niets aan doen! :( Hier op Osaka KIX hebben we btw wel gratis wifi, dus even snel een berichtje naar het thuisfront gedaan dat ik veilig geland was.
Na wat verwarring over wie ik nou was bij de balie, kon ik toch met het goede busje mee, en werd ik netjes op de stoep bij mijn Homestay Familie afgeleverd. Ondertussen was het 12:00 locale tijd, dus 05:00 uur 's ochtends voor mijn gevoel. In het busje had ik nog wel 30 minuten ofzo gedoezeld, maar dat telde ook niet echt aan. Vooruit, eerst kennismaken met de familie dan maar.
Dat ging goed, leuke mensen! Een man en vrouw, allebei in de 60, allebei nog (deels) werkzaam. Na de voorstellingen en verhalen kwamen we erop dat ik nog een adres op mijn Zairyu Card moest laten zetten, nog ingeschreven moest worden op dit adres bij de Ward Office, nog een bankrekening moest openen om een telefoon te kunnen kopen en een telefoon moest kopen. Dus wat doe je dan, als je een dag te verdoen hebt zonder erbij in slaap te vallen omdat je anders nooit over je jet lag heen komt? Juist, je gaat het allemaal *nu* doen! :D Dus ik ging gezellig op stap met mijn Homestay familie vader in zijn autootje.
Het adres en de inschrijving lukten prima, maar bij de bank liep het mis. Ik als gekke buitenlander heb dus niet zo'n mooi klein stempeltje waarmee je je naam in rode inkt op een formulier kunt stempelen - en aan gewone handtekeningen doen ze hier in het verre oosten natuurlijk niet! :/ Dan maar eerst naar een telefoonwinkel om te vragen of die bankrekening wel nodig is, of dat het misschien ook gewoon met mijn huidige bankpas kan. Voor de handigheid lag mijn mobiel, met daarbij mijn bankpas, trouwens nog lekker thuis in mijn laptoptas >.> De mevrouw in de winkel praatte als een tierelier, ogenschijnlijk maar adem te hoeven halen eens in de drie zinnen. De Homestay vader versimpelde het af en toe, maar het bleef een moeilijk en verwarrend verhaald - vond hij trouwens ook ;) Daar uiteindelijk niets besloten, wel de info meegenomen zodat ik er thuis nog even naar kan kijken - en dan ook rustig meerdere providers vergelijken - en toen gingen we toch maar gewoon naar huis. Of wacht, nee, we reden eerst nog even langs huis op, de route die ik maandag moet lopen naar het station. En toen naar huis.
Eenmaal thuis nog meer gekletst met de vader en moeder hier over van alles en nog wat - je moet toch de tijd doorbrengen tot het etenstijd is. Daarna kun je in bad, dan je verslag typen, en dan mag je eindelijk slapen. Zoals jullie merken zijn we er al bijna, nog even volhouden dus! :)
De vader en moeder werken morgen allebei, maar zondag gaat de vader met mij de exacte route volgen (lopen, trein, trein, lopen) van huis naar school, en vervolgens weer terug (lopen, trein, trein, lopen). Fijn dat ik maandag dus niet ga verdwalen!
Toen ik even een momentje nam om mijn koffers uit te pakken, kreeg ik opeens telefoon - de huistelefoon wel te verstaan. Vreemd! Het bleek de Homestay Agency te zijn die vroeg hoe het ging, of er nog problemen waren geweest, en of ze binnenkort een kort interview kunnen komen afnemen. Prima hoor. Afgesproken. Ik weer door met mijn tas uitpakken. Wat schetst mijn verbazing als ik een paar minuten later weer mijn Homestay vader de trap op hoor komen, roepende naar mij dat er weer telefoon is - en wel mijn eigen vader dit keer! Blijkbaar was mijn SMS over het adres (zie hierboven) van de Homestay familie direct aangekomen na mijn whatsapp dat ik veilig was thuisgekomen, en papa had al het mogelijke al geprobeerd om mij te bereiken (telefoon, sms, whatsapp, skype), maar mijn mobiel had dus de hele dag in mijn tas gelegen. Oeps ^^ Gelukkig was er aan beide kanten niets bijzonders aan de hand.
Toen mijn koffer (eindelijk! :p) volledig - of zo goed als - uitgepakt, naar beneden om te eten, daarna in bad, even nog wat radio stations gemaild voor een bijbaantje en nu dit verslag typen. Zoals jullie merken kort ik dit laatste stukje ietwat in (ben al uitgebreid genoeg geweest geloof ik :D), want ik ben toch wel een beetje moe nu. Of eigenlijk niet meer, wat nog gevaarlijker is! :o
Dus ik kruip in mijn bed met een boek (lees: e-reader) en geheid dat ik over 3 minuten volledig van de wereld ben.
Tot de volgende keer allemaal, met vast leuke verhalen over mijn eerste week hier, de niveau-test die ik aankomende maandag moet gaan doen en wellicht wel de melding dat ik toch eindelijk een telefoon aan de haak heb geslagen? We zullen het zien.
Welterusten allemaal, of zoals ze hier zeggen: oyasumi nasai.
Eindelijk zit ik dan achter mijn laptop om verslag te doen van deze laaaange dag :) Het begon allemaal lekker, met driemaal mijn koffers controleren, mijn puzzel uit elkaar halen (hij moet volgend jaar immers opnieuw ;) ) en op tijd naar Schiphol vertrekken met mijn ouders en Sharon in de auto. Vlak voor vertrek kreeg ik van Rachelle - via mama - een hele lieve kussensloop met print erop, en toen vielen de eerste traantje toch wel even hoor ^^
Op Schiphol aangekomen parkeerden we, ging ik mijn bagage inchecken (en dat duurde toch een poos...), deden we een kop thee, en ontmoetten we vervolgens oom Piet - die kwam mij ook uitzwaaien, fijn! Bij het afscheid vielen er weer een paar waterlanders, maar het bleef gelukkig beperkt ;)
Het vliegtuig in ging prima, niets aan de hand - wel een strenge controle met fouillering, maar dat hoort er tegenwoordig toch al bijna standaard bij? - en we vertrokken voorspoedig. De vlucht ging goed, het eten was best te eten (verrassing!) en ik heb van de 11 uur (iets minder) vliegen ongeveer 2 kunnen slapen, dus dat viel mee :p Het enige nadeel was dat er twee Afrikaans uitziende vrouwen naast mij zaten - gekleurde huid, maar niet heel donker, en kleurige kleding aan - die enkel Frans spraken. Frans spreek ik op mijn beste dag al niet zo bar veel, en al helemaal niet wanneer ik totaal ben ingesteld op Japan! Communiceren ging dus moeizaam, en wanneer het dan ging ook nog eens met handen en voeten - soms zelf letterlijk!
Dat mocht de pret van de vlucht niet drukken, al was ik wel een klein beetje misselijk het laatste half uur van de vlucht. Te weinig gegeten, of juist te zwaar ontbeten (omelet)? Ik weet het niet, maar gelukkig bleef het niet lang hangen. Als laatste onderdeel van de vlucht moesten we (alle niet-Japanners) een customs formulier invullen, en ook een ander formulier over hoe lang je bleef enzo (wist het adres van mijn Homestay familie niet meer, en had pap al gesmst voor ik me bedacht dat we te hoog zaten voor gsm bereik. Oeps :p).
Eenmaal geland op Osaka KIX moesten we eerst langs de paspoort controle, waar ik mijn Zairyu Card (resident's permit) uitgereikt kreeg. Just my luck, de pasjes waren op net toen ik aan de beurt was, dus dat duurde ook weer eeuwen.. Toen liep ik door naar de bagage band, en daarnaast stonden twee koffers (waarvan één van mij) een beetje verloren te staan. Die van mij heb ik gered, of die andere zijn baasje nog gevonden heeft blijft voor ons allemaal een vraag ;) Eenmaal door de uitgang gelopen naar de hal stond daar inderdaad - zoals beloofd - iemand met mijn naam op een bordje. En met nog vijf andere mensen ernaast, die blijkbaar op mij hadden staan wachten. Oeps ^^ Maar ja, ik kon er niets aan doen! :( Hier op Osaka KIX hebben we btw wel gratis wifi, dus even snel een berichtje naar het thuisfront gedaan dat ik veilig geland was.
Na wat verwarring over wie ik nou was bij de balie, kon ik toch met het goede busje mee, en werd ik netjes op de stoep bij mijn Homestay Familie afgeleverd. Ondertussen was het 12:00 locale tijd, dus 05:00 uur 's ochtends voor mijn gevoel. In het busje had ik nog wel 30 minuten ofzo gedoezeld, maar dat telde ook niet echt aan. Vooruit, eerst kennismaken met de familie dan maar.
Dat ging goed, leuke mensen! Een man en vrouw, allebei in de 60, allebei nog (deels) werkzaam. Na de voorstellingen en verhalen kwamen we erop dat ik nog een adres op mijn Zairyu Card moest laten zetten, nog ingeschreven moest worden op dit adres bij de Ward Office, nog een bankrekening moest openen om een telefoon te kunnen kopen en een telefoon moest kopen. Dus wat doe je dan, als je een dag te verdoen hebt zonder erbij in slaap te vallen omdat je anders nooit over je jet lag heen komt? Juist, je gaat het allemaal *nu* doen! :D Dus ik ging gezellig op stap met mijn Homestay familie vader in zijn autootje.
Het adres en de inschrijving lukten prima, maar bij de bank liep het mis. Ik als gekke buitenlander heb dus niet zo'n mooi klein stempeltje waarmee je je naam in rode inkt op een formulier kunt stempelen - en aan gewone handtekeningen doen ze hier in het verre oosten natuurlijk niet! :/ Dan maar eerst naar een telefoonwinkel om te vragen of die bankrekening wel nodig is, of dat het misschien ook gewoon met mijn huidige bankpas kan. Voor de handigheid lag mijn mobiel, met daarbij mijn bankpas, trouwens nog lekker thuis in mijn laptoptas >.> De mevrouw in de winkel praatte als een tierelier, ogenschijnlijk maar adem te hoeven halen eens in de drie zinnen. De Homestay vader versimpelde het af en toe, maar het bleef een moeilijk en verwarrend verhaald - vond hij trouwens ook ;) Daar uiteindelijk niets besloten, wel de info meegenomen zodat ik er thuis nog even naar kan kijken - en dan ook rustig meerdere providers vergelijken - en toen gingen we toch maar gewoon naar huis. Of wacht, nee, we reden eerst nog even langs huis op, de route die ik maandag moet lopen naar het station. En toen naar huis.
Eenmaal thuis nog meer gekletst met de vader en moeder hier over van alles en nog wat - je moet toch de tijd doorbrengen tot het etenstijd is. Daarna kun je in bad, dan je verslag typen, en dan mag je eindelijk slapen. Zoals jullie merken zijn we er al bijna, nog even volhouden dus! :)
De vader en moeder werken morgen allebei, maar zondag gaat de vader met mij de exacte route volgen (lopen, trein, trein, lopen) van huis naar school, en vervolgens weer terug (lopen, trein, trein, lopen). Fijn dat ik maandag dus niet ga verdwalen!
Toen ik even een momentje nam om mijn koffers uit te pakken, kreeg ik opeens telefoon - de huistelefoon wel te verstaan. Vreemd! Het bleek de Homestay Agency te zijn die vroeg hoe het ging, of er nog problemen waren geweest, en of ze binnenkort een kort interview kunnen komen afnemen. Prima hoor. Afgesproken. Ik weer door met mijn tas uitpakken. Wat schetst mijn verbazing als ik een paar minuten later weer mijn Homestay vader de trap op hoor komen, roepende naar mij dat er weer telefoon is - en wel mijn eigen vader dit keer! Blijkbaar was mijn SMS over het adres (zie hierboven) van de Homestay familie direct aangekomen na mijn whatsapp dat ik veilig was thuisgekomen, en papa had al het mogelijke al geprobeerd om mij te bereiken (telefoon, sms, whatsapp, skype), maar mijn mobiel had dus de hele dag in mijn tas gelegen. Oeps ^^ Gelukkig was er aan beide kanten niets bijzonders aan de hand.
Toen mijn koffer (eindelijk! :p) volledig - of zo goed als - uitgepakt, naar beneden om te eten, daarna in bad, even nog wat radio stations gemaild voor een bijbaantje en nu dit verslag typen. Zoals jullie merken kort ik dit laatste stukje ietwat in (ben al uitgebreid genoeg geweest geloof ik :D), want ik ben toch wel een beetje moe nu. Of eigenlijk niet meer, wat nog gevaarlijker is! :o
Dus ik kruip in mijn bed met een boek (lees: e-reader) en geheid dat ik over 3 minuten volledig van de wereld ben.
Tot de volgende keer allemaal, met vast leuke verhalen over mijn eerste week hier, de niveau-test die ik aankomende maandag moet gaan doen en wellicht wel de melding dat ik toch eindelijk een telefoon aan de haak heb geslagen? We zullen het zien.
Welterusten allemaal, of zoals ze hier zeggen: oyasumi nasai.
-
03 Oktober 2014 - 13:29
Rachelle:
Hoi non,
Leuk je verslagje! Lekker kneuzig met je telefoon trouwens, twee keer op een dag ook echt :p maar fijn om die positieve geluiden te horen over die familie, gaat helemaal goed komen dit jaar!
Kus -
03 Oktober 2014 - 13:34
Orietta:
Fijn om te horen dat je goed aan bent gekomen. Ik ben heel benieuwd naar al je verhalen de komende tijd! xx -
03 Oktober 2014 - 13:44
Maarten:
Hi Manon
Leuk om je uitbreide verslag te lezen. Dat je daar nog puf voor hebt na die lange dag!
Ik neem aan dat je morgen probeert goed uit te slapen.
Ook fijn om je even gehoord te hebben aan de telefoon.
xxx
-
03 Oktober 2014 - 14:19
Iris:
Hey Panda!
Leuk om dit te lezen! Heel erg veel plezier daaro en ben benieuwd naar je volgende verslag(en) ;) Geniet ervan :)
Xx Iris -
03 Oktober 2014 - 18:37
Sharon:
Hey,
Fijn te horen dat alles goed is gegaan en dat het zo te horen goed klikt met de homestay familie.
De kat vond het wel maar raar dat ze in de woonkamer opgesloten zat vannacht... -
03 Oktober 2014 - 18:37
Lisanne:
Hoi hoi!
Fijn dat je goed bent aangekomen :D Have fun!!
xx Peter & Lies -
04 Oktober 2014 - 22:05
Nellie:
hoi manon,
al op een futon (schrijf je dat zo? ) geslapen? en hoe ging "baden?"
Zo te zien is mijn eerste reactie niet overgekomen (van gister? weer klunsige digibeet bij hospita met weigerende apparatuur lijkt het....
groet nellie -
04 Oktober 2014 - 23:29
Fieke:
Lieve manon,
HEERLIJK verhaal... Ik mis je eigenlijk best wel...die koffie/thee van ons word niets meer ... :( misschien een keertje via skype? Enjoy! Geniet van Japan.
Groetjes
Fieke -
06 Oktober 2014 - 17:09
Elise:
Hoi Manon,
Via Robbert deze link gekregen, dus ik kan je lekker volgen. Heel veel plezier en succes daar in Japan!
Je laatste salarisstrook ligt volgend jaar op je te wachten in je flat ;-).
Hartelijke groeten,
Elise
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
