Bijna tijd om weer te gaan

Lieve allemaal,

Bijna een maand geleden, mijn laatste verslag. Ik geloof dat mijn laptop ook ongeveer zo lang naast mijn bed op de grond heeft gelegen - ik doe het meeste met mijn telefoon. Het enige waar ik mijn laptop nog echt voor gebruik is het bellen met oma (altijd leuk!) en het voorbereiden van mijn happyou (spreekbeurt/presentatie zeg maar). Over happyou gesproken, die van mij was zo leuk (goed?) dat ik als vertegenwoordiger van mijn klas hem nogmaals 'mag' houden - en nu voor de hele school! 300 mensen, oei. Toch nog maar even een paar keer oefenen dan!

Maar ik ga bij dit verslag niet verder op grote evenementen de afgelopen tijd in. Dat komt volgende week ergens, wanneer ik verhuisd ben (komende zaterdag, wish me luck!). Omdat dit de laatste paar dagen bij mijn homestay familie zijn, heb ik besloten om deze post aan hen te wijden. Omdat dit verslag deels gebaseerd is op een lijstje dat ik heb bijgehouden over bijzondere/opvallende dingen, en deels op wat er nu in me opkomt, kan het was hak op de tak overkomen - daarvoor alvast mijn excuses. En dan nu: door naar het verslag!

Oorspronkelijk was ik van plan om een post te schrijven over dingen in Japan die me buitengewoon opvielen, of die juist compleet vanzelfsprekend geworden zijn. Die uitgebreide post komt nog wel een keer, maar voor vanavond houd ik het bij dingen die van doen hebben met mijn tijd bij de homestay familie.

Daar gaan we dan! Een van de eerste dingen die ik moet noemen zijn de geluiden. Omdat het werk van de vader deels plaatsvindt in de ruimte tussen de glazen deuren bij de straat en de toegang tot het huis, zijn daar bewegingssensoren geïnstalleerd. Deze geven belletjes wanneer er iemand langs loopt, handig voor wanneer er klanten komen. De eerste paar dagen werd ik er compleet tureluurs van - vader doet de deuren open als deel van zijn ochtendroutine, en ik lig dicht genoeg schuin-boven de ingang om ze te kunnen horen. Hoewel dit na een week ongeveer wel wegviel, is er laatst iets veranderd: de bel het dichts bij de uitgang heeft een ander riedeltje gekregen - een nieuwe bel, nu met LED sensoren, om energie te besparen. Op zich geen slechte stap, maar die nieuwe bel is me toch irritant... Plus, in plaats van een riedel van 5 seconden (zoals die eerst was) die na één keer afgaan ophoudt, is dit een bel van zo'n 1/1,5 seconden, die opnieuw blijft opstarten bij iedere beweging, en ik ben stiekem blij dat ik dat binnenkort niet meer hoef aan te horen - al vind ik het natuurlijk jammer om hier weg te gaan.

Iets ander dat me opvalt is dat, behalve dat alles met stokjes gegeten wordt (met her en der een verdwaalde lepel), messen alleen gebruikt worden voor het snijden van etenswaren als voorbereiding voor het koken. Homestay moeder smeert de pindakaas op haar kaasbroodje (welgeteld 1x gezien, interessante combinatie :p) met een lepel, en de jam is niet anders. Heel bijzonder...

Iets anders wat heel bijzonder is, is de wc. En dan bedoel ik niet alleen de gewoonte van homestay vader en moeder om af en toe de deur (/op een kier) open te laten als ze naar de wc gaan. Dat waren ook een aantal speciale bijna-ervaringen die ik niet verwacht had. Dat heb ik zelf ook wel af en toe gedaan in Leiden, maar dan alleen als ik echt de enige was die thuis was. Nee, wat ik bedoel zijn de speciale elektrische functies - Japan heeft namelijk übertoiletten! Ten eerste hebben ze zitvlak verwarming. Dit was in de eerste instantie een beetje vreemd - in Nederland is de bril alleen warm als er net iemand voor je lang op gezeten heeft - maar mettertijd (en zeker in de winter) is dit een hele fijne ervaring gebleken. Het is nu zelfs zo dat ik dubbel zo onaangenaam verrast ben als een zitting koud is, omdat ik het nu niet meer verwacht!
Daar tegenover staat dat dit 'westerse' wc's zijn, en dat er ook nog een hoop 'Japanse' a.k.a. hurktoiletten te vinden zijn, bijvoorbeeld in stations (meestal verhouding 3:1 Japans/westers) en bij de universiteit. Mijn school is gelukkig volledig Japans in dit aspect :p

Nog een leuke ervaring om met jullie te delen: Op een gegeven moment was homestay moeder met iets op de laptop bezig. Ze wilde een programma installeren om nieuwjaarskaarten makkelijker in elkaar te flansen (geloof ik), en het installeren vond ze moeilijk. Ze is helemaal niet van de nieuwerwetse technologie, en hoewel het in het Japans was heb ik toch zo goed en zo kwaad als het ging geholpen. Toen het programma eenmaal geïnstalleerd was, bleek dat het om een ander programma ging dan zij bedoelde. Bij het verwijderen van het programma begonnen we met de snelkoppeling op het bureaublad, maar toen ik daarna probeerde uit te leggen dat dit niet betekende dat het programma helemaal verwijderd was, raakten we samen de tel kwijt. Ik weet hoe een programma verwijderd moet worden, maar dit concept uitleggen aan iemand die bijna niets van laptops weet (al lukt de tablet dan weer wel redelijk) en dan ook nog in het Japans, was me uiteindelijk iets te veel. We raakten beiden ietwat gefrustreerd, dus heb ik het gewoon verwijderd en gezegd, 'het is weg'. Dat was genoeg :)

Laatst hadden we hier een aardbeving(kje). Ik zat aan tafel en homestay moeder bij de tv, toen het opeens ietwat begon te schudden. Binnen een paar seconden was het weer over, en ik heb er verder ook niets meer over gehoord op het nieuws of zo, dus het was geen hele grote. Blijkbaar was er een poosje terug ook eentje toen ik in de pub was, maar die heb ik niet gemerkt. Aardbevingen komen in Japan regelmatig voor, dus zijn alle Japanner er op voorbereid. Voor een Nederlander kan het nogal een ervaring zijn, maar ondertussen is het me in totaal (verdeeld over nu en Tokyo in 2011) zo'n 3 a 4 keer overkomen, dus ik heb er al geen problemen meer mee. Vind het stiekem wel een interessante ervaring, om de hele aarde onder je te voelen schudden!

Vandaag was homestay vader ziekjes (grieperig) en heeft hij niet gewerkt. Dat was de eerste keer in de 4 maanden dat ik hem ken dat hij twee dagen aaneengesloten niet gewerkt heeft (gisteren, zondag, was ook vrij). Japanners werken hard en veel, zoveel moge duidelijk zijn. Ook de 'weekend is vrij'-regel die veel Nederlanders aanhouden geldt hier niet per se, over het algemeen neemt homestay vader dus maar één dag vrij per week: zondag. Maar zondag is niet de algemene rustdag. Winkels en bedrijven hebben vaak één rustdag per week, maar dat kan compleet verschillen wanneer. Iedere dag in de week zijn er wel bedrijven die gesloten op juist open zijn - en dat kan ook fijn zijn. Ik ben gisteren (zondag) om half 5 nog even naar de Bic Camera geweest om een LAN kabel te kopen voor in mijn nieuwe kamer.

Omdat ik volgens mij nog geen 'standaard dag in het leven van Manon in Japan' heb gedaan, volgt hierbij een standaard weekverslag.
De dag begint om 7u, wanneer mijn wekker gaat. Soms een kwartier eerder, als ik 's ochtends wil douchen. Ik kleed me aan en ga ontbijten (07:20), dat maakt vader hier. Om 07:50 ga ik, tandjes gepoetst en wel, de deur uit richting school. Ik neem de trein, en bij de 10 minuten lopen naar school stop ik vaak nog even bij de 7-Eleven (de combini, mini-supermarkt) om lunch dan wel een flesje drinken te kopen. De dag op school bestaat uit lessen van 45 minuten met steeds 10 minuten pauze daartussen, en tussen 12:30 en 13:30 een uur lunchtijd. Op dinsdag en donderdag heb ik ook 's middags nog twee lessen, tot 15:10. Meestal ga ik op één of twee dagen uit ma, wo en vrij langs bij het neko cafe dicht bij huis, om huiswerk te maken/met de katten te spelen/met Elena te kletsen.
Dan is het tijd om naar huis te gaan, bijna etenstijd. Tijdens het eten staat de tv vaak aan (de kleine bij de keukentafel). Vader en moeder kunnen er direct naar kijken, ik zit met mijn rug ernaartoe (al draai ik me af en toe om als het interessant is). Dit werkt prima, en ik oefen gelijk mijn luistervaardigheden! :D Na het eten is er tijd om te douchen, nog wat huiswerk te maken, een boekje te lezen of tv te kijken. Of om nog wat leuks te gaan doen buiten de deur! Op woensdag is het Ladies' Day in mijn lokale pub, dus meestal ga ik daarheen voor nog een paar uurtjes amusement, voor ik weer naar huis ga om te gaan slapen (donderdagen zijn meestal de dagen dat ik 's ochtends douche :p). Op zondag hebben we meestal een bad ipv douchen, altijd fijn. Heerlijk ontspannen, en ook daar hangt een klein (waterdicht) teeveetje, dus vervelen doe je je ook niet.
Mijn kamer is de laatste tijd een beetje een bende, dus die probeer ik beetje bij beetje op te ruimen nu (ook omdat ik binnenkort ga verhuizen en dan moet alles weer passen. Help!), en voor ik vertrek doe ik nog een grote(re) schoonmaak eroverheen zodat ik de kamer netjes achterlaat.

Een van de dingen die ik erg ga missen denk ik is de kotatsu. Dat is een lage tafel die voor de grote tv staat, met een futon (soort van dekbed) tussen het onderstel en het tafelblad. Daarbij zit er ook een verwarmingselement onder de kotatsu die je in kunt stellen qua temperatuur. Dat ding is in de winter zo geweldig geweest! Ze hebben er ook een in het neko cafe, maar dat is toch anders. Het is dat het wat duur is om zo'n ding zelf te kopen, anders zou ik nog best in de verleiding komen hoor!

De leuke foto van Sharon en mij op mijn commode doet me altijd denken aan leuke tijden in Nederland, en als we skypen laat ze me altijd Esmeralda even zien. Ik mis Nederland af en toe wel een beetje, maar meestal gaat het best prima. Er zijn een paar dingen die ik meer mis dan anderen, bijvoorbeeld cola light! Daar doen ze hier in Japan blijkbaar niet aan. Ze hebben wel Cola Zero, maar dat vind ik toch anders smaken. En ja, hoewel dat zogenaamd hetzelfde spul hoort te zijn met andere marketingsstrategieën, doet het me toch niet zo'n goed als het echte goedje. Ik ben hier meer ginger ale gaan drinken, maar dat is uiteindelijk toch geen 100% goede vervanging :( Eens kijken of ik mijn ouders zover kan krijgen wat blikjes/flesjes cola light voor me mee te nemen als ze komen in maart. Ik heb al zoveel dingen op mijn boodschappenlijstje voor hen staan, dat ik me afvraag of dat wel allemaal in de koffers gaat passen. Ben benieuwd! ;)
(En ja, mama en papa, ik ben sowieso heel blij en dankbaar dat jullie dingen voor me willen meenemen!!)

Over bezoekers gesproken, zo heb je ze nooit, zo krijg je ze aan de lopende band! In februari komt Simone, een meisje van mijn dispuut, voor een dag of 10 naar Japan en zal ook een paar dagen in Kyoto doorbrengen. In maart komen mijn ouders, en in april komt Hetty, een meisje die ik nog van vroeger uit de buurt ken, naar Japan voor een bruiloft. Haar hoop ik ook te kunnen ontmoeten als ze hier is, het zal leuk zijn om met haar bij te kunnen praten en te kijken waar het leven ons beiden heeft gebracht.

Wisten jullie trouwens dat ze in Japan ook IKEA hebben? Er zit er eentje in Osaka, dus redelijk dichtbij! Zodra ik een maal in mijn nieuwe kamer zit wil ik daar een keertje langsgaan, zowel voor de lol als om een aantal kleine maar noodzakelijke huishoudelijke items in te slaan. Zweedse gehaktballetjes, here I come!

Zo, en toen was ik opeens weer een heel eind van mijn oorspronkelijke doel van dit reisverslag afgedwaald! Nog even terug naar mijn homestay familie. Ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb, het is echt een goede ervaring geweest - en heel fijn dat ik hen kon gebruiken als steun om mijn leven hier een goede draai te geven. Maar aan de andere kant is het straks ook wel weer fijn om iets minder onder de autoriteit van anderen te staan, hoe weinig je er ook van merkt. Ik ben tenslotte een grote (uhhm, soort van dan :p) meid van 24 ondertussen, en ik woon al lang genoeg op mezelf dat dit ook wel weer moet lukken. Daarnaast lukt het me ook steeds meer om mensen om hulp te vragen als ik vragen heb of als iets niet lukt (had vandaag weer wat vragen voor de au mensen over mijn wifi-doosje, maar dat is een verhaal voor het volgende verslag..), dus ik red me wel.

Zoals ik altijd zeg: "Het komt wel goed."